گاهی از من و شمای "مذهبی"؛
تنها یک تیپ باقی می ماند؛
برای خانم ها چادرشان
و برای آقایان محاسنشان...
گاهی من و شمای "مذهبی" آنقدر درگیر پست ها و متن هایمان در صفحات مجازی می شویم؛
که از خواندن روزانه چند خط قرآن یا کتب روایی،غافل میشویم؛
و در پایان روز،میبینیم که حتی یک دهم وقتی که در فضای مجازی بودیم،در فضای قرآن و حدیث نفس نکشیدیم...
آنقدر که آنلاین بودیم و اولین نفر پست های دیگران را لایک کردیم؛
به فکر نماز اول وقت نبودیم...
آنقدر درگیر جذب حداکثری شدیم که فراموش کردیم "اخلاص" و "عبودیت" رمز برکت در کارهایمان است...
آنقدر که به فکر آبروی خود،و برانگیختن تشویق دیگران و لایک کردن هایشان بودیم،
به فکر رضایت صاحب زمانمان نبودیم...
آنقدر مدام فکرمان مشغول عکس پروفایل و استاتوس هایمان بود؛
غافل شدیم از اینکه پیش اماممان چه وجهه ای داریم و وضعیتمان نامه ی اعمالمان پیش او چگونه است...
آنقدر در این فضا وقتمان را با انبوهی از جمعیت گذراندیم،فراموش کردیم تنهایی و غربت امام زمانمان را...
آن چنان حضور در این فضا را برای خود لذت بخش کردیم،که کم کم غافل شدیم از لذت مناجات و درددل خصوصی باخدا
واقعا چند نفرمون الان بجای گوشی قرآن و تسبیح دستمونه!
واقعا اجر نمازشب بیشتر از این فضای مجازی نیست؟!
پ ن ؛
مخاطب پیام خودم هستم
لطفا کسی ب دل نگیره..!!
کاملا با ربط ؛
اللهم ارزقناااا بصیرت ... خودمم غافلم
ابوالفضلیا بسم الله
یاعلی
لطفاً نظرتون را جهت بهتر شدن وبلاگ ارسال کنید متشکرم
